شکل پذیری آلیاژ تنگستن به توانایی تغییر شکل پلاستیک مواد آلیاژ قبل از پاره شدن در اثر تنش اشاره دارد. این ترکیبی از خواص مکانیکی با مفاهیم مشابه شکل پذیری و شکل پذیری است و تحت تأثیر عوامل بسیاری از جمله ترکیب مواد، نسبت مواد اولیه، فرآیند تولید و روش های پس از تصفیه است. موارد زیر عمدتاً تأثیر عناصر ناخالصی بر شکل‌پذیری آلیاژهای تنگستن را معرفی می‌کنند.
عناصر ناخالص در آلیاژهای تنگستن با چگالی بالا شامل عناصر کربن، هیدروژن، اکسیژن، نیتروژن، فسفر و گوگرد است.
عنصر کربن: به طور کلی، با افزایش محتوای کربن، محتوای فاز کاربید تنگستن در آلیاژ نیز افزایش می یابد که می تواند سختی و استحکام آلیاژ تنگستن را بهبود بخشد، اما شکل پذیری آن کاهش می یابد.
عنصر هیدروژن: در دماهای بالا، تنگستن با عنصر هیدروژن واکنش می دهد و تنگستن هیدروژنه ایجاد می کند که منجر به کاهش شکل پذیری آلیاژهای تنگستن با چگالی بالا می شود و این فرآیند نیز به تردی هیدروژنی تبدیل می شود.
عنصر اکسیژن: به طور کلی، وجود عنصر اکسیژن باعث کاهش شکل‌پذیری آلیاژهای تنگستن با چگالی بالا می‌شود، عمدتاً به این دلیل که عنصر اکسیژن با تنگستن اکسیدهای پایداری را تشکیل می‌دهد که باعث ایجاد غلظت تنش در مرزهای دانه و درون دانه‌ها می‌شود.
نیتروژن: افزودن نیتروژن می تواند استحکام و سختی آلیاژهای تنگستن با وزن مخصوص بالا را بهبود بخشد، زیرا تشکیل محلول جامد بین اتم های نیتروژن و تنگستن منجر به اعوجاج و تقویت شبکه می شود. با این حال، اگر محتوای نیتروژن خیلی زیاد باشد، اعوجاج شبکه و واکنش های شیمیایی ممکن است منجر به افزایش شکنندگی آلیاژ شود و در نتیجه شکل پذیری آن کاهش یابد.
فسفر: فسفر می تواند به آلیاژهای تنگستن با چگالی بالا از طریق ناخالصی های فسفید در مواد خام یا آلودگی در طول فرآیند تولید وارد شود. وجود آن می تواند منجر به شکنندگی مرزهای دانه شود و در نتیجه شکل پذیری آلیاژ را کاهش دهد.
عنصر گوگرد: عنصر گوگرد باعث رشد دانه می شود که به نوبه خود بر خواص مکانیکی و شکل پذیری آلیاژهای تنگستن تأثیر می گذارد. علاوه بر این، گوگرد همچنین می‌تواند سولفیدهای شکننده را در مرز دانه‌ها و دانه‌های درشت تشکیل دهد که شکل‌پذیری و چقرمگی آلیاژ را کاهش می‌دهد.
زمان ارسال: آوریل-17-2023